ETORKINAK ETA EUSKERA, MAITANE POLO

Azteko, gai honi buruzko iritsi asko daudela esan behar dut, baina normala da, etorkinen presentzia bakarra arazo handi bat delako pertsona askorentzat. Urte batzuetatik honantz esan behar da etorkinen tasa handitu egin dela, baina ez dena handitu da haien interesa bizi diren herriaren hizkuntza ikasi eta hitz egin ahal izateko gogoak. Baina oso egoera normala da, kalean entzuten duten hizkuntzan erdara dalako, gainera nagusiak izanda ezin izango dute hizkuntz berri bat ikasten hasi, baina egin ahal dute esfortsu minimo bat haien hurrengoak Euskal Herriaren kultura eta hizkuntza ikasteko, funtsezkoa da nahiz eta kalean ez entzun.

Bizi garen garaian lan egiteko behar den gauzarik garrantzitsuenetarikoa euskera hitz egitea da, gaitera titulo batzuk izan behar ditugu, baina ezin da eskatu hizkuntza erdara soilik entzuten den herrialde baten. Gure leku publikoetan, adibidez liburutegian, polikiroldegian, bankuan eta hainbeste lekuetan, han lan egiten duten pertsonek ez zaituzte euskarazko hitzekin agurtzen ezta informazioa ematen, gaztelania hutsean hitz egiten dute eta hori ez da normala, honekin esan nahi dudana da, ezin diegula etorkinei eskatu guk ez dugun gauzarik egiten nahiz eta euskaldun arroak sentitu, ez delako bidezkoa.

Konklusio hauek egun arrunt baten aurkitu egin nituen, polikiroldegiko txartela egiten nengoenean, oso neska kuxkuxeroa naizenez, nire aloban zegoen gizonaren eta hango langilearen elkarrizketa entzuten nengoela, konturatu nintzen hipokresiazko herrialde batean bizi garela, ezin dugula euskeraren mintzamena aldarrikatu, gu geuk ez dugulako parte hartzen prosezu horretan. Etorkinak ez zituen ulertzen galdetegiaren parte batzuk euskeran zeudelako idatziak, besteak berriz gutxi gorabehera intuitiboki asmatu ahal zituen, eta mesedez eskatu zion langileari ea gaztelaniara itzuli ahal bazion galdera pare batzuk polikiroldegiko karneta egin ahal izateko. Hasieran pentsatzen neban mutiko horrek arrazista hutsa zela, baina pixkanaka-pixkanaka konturatu egin nintzen ez zuela gizon horren aurkako pentsamendurik, baizik eta bere ere ez zekiela zer esan nahi zuten esaldi haien eta laguntza eskatu behar izan zion agintariari, oso azerre eta lotsatuta atera zen ikusita zelako langileak zituen lan egiten. Azkenean nire txartela egin eta arrituta eta pentsakor joan nintzen etxerako bide osoan.

Honekin esan nahi dudana da, lehenengo pausoa gu geuk eman behar dugula geure hizkuntza dena ikasten eta gero eskubide osoa izango dugu besteei berdina eskatzeko, bitartean oso injustua ikusten dut.

MAITANE POLO.